De NS komt personeel te kort, structureel. Nu dacht ik als ex-conducteur daar een positief steentje aan bij te kunnen dragen. Ik plaatste onderstaand bericht op de Facebookpagina van NS, het is helaas alweer verwijderd terwijl ik niemand heb beledigd?

Lees maar even mee dan:

Geachte Nina, de recruiter van NS,

Jammer dat je niet inziet dat ik uitermate gemotiveerd ben om de draad (fluitje) weer op te pakken als conducteur. Ik stond eigenlijk te trappelen van ongeduld en dan wijst u mij zomaar af!

Je mot toch wat bedenken om een 65-jarige ex-conducteur niet te willen uitnodigen voor een gesprek. Je loopt dan natuurlijk het risico dat je letterlijk onder de tafel wordt geluld daar waar het gaat over alle aspecten van dit mooie beroep.

Uw collega Ramon, de recruiter aan de telefoon, was veel eerlijker in zijn betoog. Hij vertelde me namelijk, nadat hij mijn leeftijd had vernomen, dat het bijna zinloos zou zijn om te gaan solliciteren. Een flink bedrag investeren in de opleiding van iemand met die leeftijd, daarvan dekken de kosten de baten niet, dat is wat hij letterlijk zei.

Dat kun je natuurlijk niet als argument gebruiken in jouw reactie immers dan hebben we het over leeftijdsdiscriminatie en ja, dat mag niet hé. Dus gebruik je als excuus maar iets over de motivatie, waar het bij mij dan aan zou schorten.

Weet u eigenlijk wel wat het vak conducteur inhoudt? Ik denk het niet. Je moet het letterlijk gedaan hebben om dat te begrijpen want elke dag is anders! Ik denk dat ik heel wat heb meegemaakt, ik kan er een boek over schrijven, zo leuk!

Loop je even een stukje met me mee?

Maandagochtend, 03.50, de wekker loopt af. Pfft, nu al? Denk ik. Ik sta op en neem eerst een kop koffie, daarna tandenpoetsen, scheren en aankleden. Ik wil er graag netjes uitzien omdat dat hoort. Nog een bakkie en om 04.30 stap ik in de auto en ga richting Utrecht Centraal. Om 04.55 moet ik beginnen en ik meld mij op tijd.

Het personeelsverblijf in en ook daar weer een kop koffie, een bekertje in dit geval. Ik praat wat gezellig met collega’s, we kennen elkaar allemaal, soms alleen van gezicht maar meestal ook van naam.

Ik zoek ‘mijn meester’, de machinist voor het stoppertje naar Amsterdam en heb deze snel gevonden. Samen lopen we naar spoort 14A, daar staat ons ‘tweetje’ klaar voor vertrek. Ik loop alles nog even na zoals de sluitseinen, de bestemmingsborden en loop een beetje langs de trein of er al reizigers in zitten.

We vertrekken stipt op tijd, om 05.10 uur en ik ga meteen een rondje door de trein. Mensen zitten diep weggedoken in hun krantje, een kop koffie op het tafeltje. Tabletten waren er nog net niet.

Het zijn reizigers van verschillend allooi. Enkelen zie je elke keer terug, ze gaan naar hun werk. Anderen zie je voor het eerst, bijvoorbeeld reizigers met bestemming Schiphol, allen even opgetogen. Ik maak een praatje waar de reis naar toe gaat en dat is altijd leuk.

Even verderop, in het volgende compartiment, is het ietwat luidruchtig. Een groepje travestieten hebben de grootste schik! Nog lichtelijk beneveld van wat dan ook hebben ze de grootste lol. Niemand heeft er last van, ze zijn de enigen in deze afdeling. Ze hebben wellicht een leuke nacht gehad in Utrecht en ook zij keren terug naar huis.

Dag dames, roep ik enthousiast. Dag lief conducteurtje roepen zij enthousiast terug! Je voelt het aan dat dit kan, zo leuk! Eentje zegt nog: wat heb jij een mooi buikje! Tja, wat een compliment op deze vroege ochtend. Bij elk station loopt de trein wat voller en op tijd komen we aan In Amsterdam.

Ik loop naar spoor 2, daar is het personeelsrestaurant. Ik neem een ontbijtje en schuif aan bij een bekende collega. Altijd is er wel iemand die je kent. We hebben een aardig gesprek en 15 minuten later loop ik weer naar buiten.

Deze keer wordt het de intercity naar Roosendaal. Het materiaal bestaan uit 10 bakken mat ’54. Tja, die zijn al een poosje uit de roulatie maar het gaat om het idee.

Ik ben in dit geval de chef van de trein en er komt een tweede HC aan. Hij heeft standplaats Haarlem en gaat mee tot Rotterdam CS als tweede man. Samen spreken we af hoe we het gaan doen. We besluiten elkaar tegemoet te lopen tijdens de controlerondes, hij begint achter en ik voor.

Het is druk, het is spits aan het worden. De trein loopt letterlijk vol met forensen. Iedereen zoekt een plekje en dat lukt, nu nog wel. Het zal straks drukker worden, vooral als we Haarlem hebben gepasseerd.

Ik begin, na het vertrekbevel te hebben gegeven aan mijn controleronde. Direct komt er iemand naar mij toe met de mededeling zijn abonnement te zijn vergeten. Gelukkig kon hij zich wel legitimeren en ik loste het direct op, volgens het boekje.

Ondanks dat de trein zo vol is, wordt er weinig gesproken. De meesten zitten weggedoken op hun plek, verscholen achter hun krant en doen alle moeite om toch vooral geen oogcontact te hebben met anderen. Iets wat mij altijd is bijgebleven. Zelf ben ik een grage prater maar in de spits werd dat meestal geen succes. Lekker verder met rust laten dus, mensen hebben er nu nog geen behoefte aan.

Ik doe verder rustig mijn werk, roep bijtijds om bij elk station waar kan worden overgestapt. Zonder al teveel poespas komen we aan in Roosendaal.

Tja, ook nu weer aan de koffie! Ik heb pauze en straks weer terug als tweede man tot Rotterdam.

Het is even na negenen als de trein moet vertrekken. Deze keer wordt het weer anders. Veel 60+ers stappen in. Na negenen kunnen ze met korting reizen en men gaat vaak gezellig een dagje eropuit. Een groepje dames van respectabele leeftijd vragen mij het hemd van het lijf hoe zij naar Scheveningen moeten reizen. Heerlijk zenuwachtig zijn ze en ik stel ze op hun gemak, leg het rustig uit en dat doe ik zittend, tussen de dames in want dat communiceert veel prettiger. Ik krijg als dank een gevulde koek aangeboden en iedereen weer blij.

En zo verloopt het begin van een gewoon dagje van een conducteur.

Natuurlijk zijn er nóg leukere dagen maar helaas ook minder leuke, dat kan ik niet ontkennen. Laten we het op 5% houden dat het wat minder leuk kan zijn. Ik noem hiervan een paar voorbeelden:

Lastige reizigers, onder invloed van alcohol en/of drugs.

Baldadige jeugd welke net iets te ver gaat

Vertragingen waardoor je boze reizigers moet gaan uitleggen waarom

Discotreinen, altijd spannend hoe dat afloopt

Agressie natuurlijk

Aanrijdingen, zelfdodingen (ja, 4x mee moeten maken)

Defecte trein

Busregelingen

En toch, het is maar zo’n 5% dus die andere 95% maakt bijna alles goed.

Het is een uitdagend en prachtig beroep. Ik heb het 14 jaar met veel plezier gedaan. En nu? Ik zou het zo weer doen. Maar ja, u ziet mijn motivatie niet zitten. Ik hou het toch maar op mijn leeftijd.

Jammer genoeg ben ik daardoor ‘uitgerangeerd.’