Tja, ik heb niks met welk geloof dan ook echter dit 4^e gebod suist met regelmaat door mijn hoofd. Ik kan niet ontkennen dat ik veel heb meegekregen omdat ik een telg ben uit een katholiek gezin.

Ik kan mij niet herinneren dat mijn ouders verder veel aan dit geloof deden. Voor de goede orde zijn we allemaal gedoopt, dat wel. Af en toe werden wij op zondagochtend naar de kerk gestuurd met een paar losse centen om in het zakje te deponeren maar deze actie was meer bedoeld om pa en ma wat rust te gunnen. 6 koters kunnen wel wat drukte opleveren.

Het verhaal gaat dat ik op een zondagochtend ben gecreëerd. In alle rust…..

Voor de zekerheid heb ik mij dan ook maar op een zondagochtend gemeld en daarmee ben ik dus absoluut een zondagskind!

Deze week zouden ze beiden jarig zijn geweest en dan komen ze flink voor in mijn gedachtegang. Ze zouden dan 97 zijn geworden en voor mij is dat gewoon zo.

Hoe ouder ik word, hoe vaker ik terugdenk aan mijn jeugd. Ik was een jaar of 3 en mijn vader zag ik bar weinig. Die beste man werkte op een betonfabriek in Vianen en kwam meestal veel later dan mijn gebruikelijke bedtijd thuis maar op zondagochtend was het feest! Ik sloop dan naar hun slaapkamer in de hoop dat hij wakker zou zijn en natuurlijk was hij dat maar deed alsof hij sliep. Eenmaal vlakbij sprong hij op en speelde met me, wat een schik! Het mooiste was dat mijn vader zo mooi op zijn handen kon lopen, prachtig vond ik dat! En mijn moeder giechelde volop mee. Zomaar een kleine anekdote.

En zo houd ik de leuke herinneringen levend. Natuurlijk zijn er minder leuke herinneringen maar ik stop die lekker weg want ze vallen reuze mee.

Maar ik ga verder terug. Ik denk aan de jeugd van mijn ouders, beiden geboren in 1924 en voor zover ik kan nagaan hebben ze beiden een belabberde jeugd gehad. Ga maar na. Grote gezinnen, weinig werk, honger, de grote depressie die begon in 1930. Elke dag moesten hun ouders weer verzinnen hoe en wat er gegeten kon worden en de tijden verslechterden. In de aanloop naar de tweede wereldoorlog waren zij pubers die al vroeg gingen werken om een verplicht steentje bij te kunnen dragen aan het huishouden. School? Tja, niet afgemaakt natuurlijk, werken was het devies, ze waren net 16 toen de moffen Nederland bezetten, wat moeten ze toch hebben gedacht, wat is er in hun hoofden rondgegaan. Nooit hebben ze openlijk gesproken over de ellendige jaren die volgden.

Ik weet dat mijn vader rond zijn 18^e is opgepakt om te dienen in Duitsland voor de arbeitseinsatz. Hij moest in een staalfabriek werken in Stuttgart. Nimmer heeft hij daarna erover gesproken, met geen woord. Hoe zou dat komen? De intense haat jegens onze oosterburen heeft hij altijd gehad en ook wij als kind wisten niet beter ze te moeten haten. Helaas, het zit nog altijd in mijn genen. Kan er niks aan doen, ik geef de paplepel maar de schuld.

Mei 1945, de bevrijding. Mijn ouders vielen elkaar iets te stevig van blijdschap in de armen en in no time lagen er drie in de wieg en daarna nog eens drie. Ik als laatste in 1957 als iets van een nakomeling. Werken en nog eens werken om al die mondjes te vullen en dat nadat ze al geen enkele vorm van een leuke jeugd hadden gehad. Nog zie ik mijn moeder op mijn netvlies met de was bezig, kookpannen vol, schrobben op de wasplank, sjonge wat had ze een sterke armen!

Ik word daar altijd heel verdrietig van, over hoe zij het moeten hebben gehad. 

En daarom eer ik volop mijn vader en moeder voor het zware leven wat zij hebben geleid, hoe zij ons hebben weten groot te brengen, de offers die ze ongemerkt hebben gemaakt. Deze week zouden ze jarig zijn geweest, ik vier hun leven en dank het mijne aan dat van hun!